Boze vrouwen muziek

Bedden verschonen? Ja, bedden verschonen. Op dat moment moet je mij écht eventjes met rust laten. Een overtrek om een groot 2-persoons dekbed proppen, zonder dat het ergens half onderin hangt of bulten her en der…nee, niet voor mij. Wordt ik BLOED chagrijnig van. Vind het ook helemaal geen leuk klusje. Maar het werkt super goed wanneer ik een stevig muziekje opzet. Werkt lekker door, dus sneller klaar.

Voorheen was dat steevast November Rain van Gun’s ’n Roses en dan echt volume op ‘speakerontploffing’ (is that a word?), nu zet ik een lekkere playlist aan op Spotify met diverse, andere stevige rocksongs. Maar…November Rain blijft natuurlijk trouw in het lijstje aanwezig.

Rockmuziek

Mijn humeur mankeerde niets, maar zodra ik mijn bed moest verschonen dan sloeg het compleet om. Komt omdat ik nogal een neurotische perfectionist ben en ik dat bed nooit zo krijg zoals ik het wil (lees: 5 sterren hotel opmaakservice, geen kreukels en alles waterpas). Loslaten zou je denken. Het is me nog niet gelukt. MAAR…een flinke dosis rockmuziek aan maakt het een stuk makkelijker. Tijdens het sporten ook trouwens.

Perfectionist

Ik hoop niet dat ik je nu het gevoel geef dat ik weken of maanden lang in hetzelfde beddengoed lig te slapen om het verschonen uit te stellen. Zeker niet. Want ook dat past namelijk niet bij een perfectionist. 😉 Alhoewel ik ’s ochtends wel rustig uit bed kan stappen en mijn bed onopgemaakt achter kan laten met een bult rondzwervende kleding erop. Er is dus nog hoop. Toch?

Anyway, nu is Gun’s ’n Roses niet direct de eerste rockband waar ik naar luister. Eigenlijk helemaal niet, op November Rain na dan. Ik was (en stiekem nog steeds) groot fan van Bon Jovi. Qua rockmuziek vind ik een boel artiesten en bands tof. Mijn voorkeur is breed, maar Heavy Metal luister ik niet naar. Daar heb ik nou werkelijk helemaal niets mee. Veel te vel herrie bij elkaar wat één grote brei wordt aan rommel, en waar mijn gehoor niets meer van kan maken.

Boze vrouwen muziek

Vroeger kocht ik zonder na te denken de nieuwste albums van Anouk zodra ze uit kwamen. En Alanis Morissette was in de jaren ’90 ook een groot favoriet van mij. Lekkere pittige teksten, ondersteund met flink wat instrumentale actie.

Boze vrouwen muziek noemt mijn man het. Ik snapte dat nooit. Waarom expliciet boze vrouwen muziek? Er zijn toch ook zoveel mannelijke artiesten en bands die dit soort (boze meebrul) muziek maken? Maar dat is kennelijk meer normaal. Mijn man zegt dan: Een vrouw is altijd meteen zo intens fel als ze boos is. En in die muziek hoor je dat accent daarop dan veel meer.

Waarop mijn antwoord, ter verdediging van alle vrouwen, dan logischerwijs is: dan heb je het er zelf naar gemaakt. Als een vrouw zo boos wordt heb je het er naar gemaakt. Punt. Anouk of Alanis zal een reden hebben waarom ze zo boos geschreven hebben. De meeste liedjes worden immers geschreven door gevoelens van zich af te schrijven. Buiten dat hebben mannen natuurlijk een veel lagere stem waardoor het minder boos klinkt misschien. Dus als vrouw sta je in dat opzicht altijd 10-0 achter.

Nobody’s wife

Het maakt mij niet uit hoe je het noemt; Rock muziek, boze vrouwen muziek of wat dan ook. Als ik het lekkere muziek vind, prima! Hoe fijn is het om in de auto in je eentje even flink uit je stekker te gaan. Nobody’s Wife van Anouk keihard meebrullen, schreeuwen! Oh man, heer-lijk! Zie het als een soort afreageren op een boxbal, maar dan anders.
Hoe Anouk in volle overtuiging dat nummer kan zingen, ik kan daar helemaal in mee gaan.

You oughta know

Of You Oughta Know van Alanis Morissette. Ik heb een keer liefdesverdriet gehad. En zoals algemeen bekend volgt na verdriet vaak boosheid. Zo destijds ook bij mij. Ik ging helemaal op in het verhaal van het nummer en accentueerde die woorden die zo intens bij mij binnenkwamen. Mijn vriendinnen hebben wel eens enorm gelachen tijdens een optreden;

“Zo, je moest even ontladen zeker?  Je stond als een huis op dat podium en ik denk dat menig man bang van je werd” 

Ik zag dat maar als compliment. Want als ik mij verplaats in een toeschouwer wil ik ook vermaakt worden en kijken naar een artiest die alles geeft. Let’s face it: Madonna en Michael Jackson, Beyoncé of P!nk staan (nou ja, Michael stond) immers ook niet stil op het podium tijdens een show.

Ze zijn groots te worden door zich in te leven met passie en alles te geven. Ze hebben de liedjes veelal zelf geschreven. Daar zit gevoel bij. Dat gevoel krijgen ze terug wanneer ze het bewuste nummer spelen. Ik begrijp dat wel. Alle reacties zijn emoties. Het is niet voor niets dat we emotioneel kunnen raken bij een lied, omdat het je naar iets terugbrengt, of de tekst slaat de spijker op zijn kop betreffende de situatie waar je in zit.

Muziek brengt gevoel

Of het nou lekkere disco muziek is, easy listening of Top40. Muziek brengt gevoel. Muziek maakt blij, vrolijk, verdrietig, relaxed of whatever it is dat je voelt. En soms dus ook boos. Nou, ga er dan maar lekker in mee voor die 3-4 minuten dat het duurt. Je kunt het maar weer kwijt zijn. Mijn mening.

Nu klinkt het alsof ik één of ander woest persoon ben die alleen maar naar boze vrouwen muziek luister. Nee hoor, zeker niet. Want mijn persoontje luistert de gehele dag eigenlijk alleen maar naar de Golden Oldies uit de jaren ’60 en ’70, zoals je misschien ook wel weet uit een van mijn oude blogs. Maar ik ben gewoon iemand met heel veel passie. Dus als ik boos ben, dan ben ik passievol boos zeg ik altijd maar. 😉

Vandaag trouwens niet hoor.
Vandaag een woensdags blij ei! Maar morgen met mijn rondje sporten wel weer even een rocklijstje aan op de oortjes. En ja, daar komt ongetwijfeld ook wat boze vrouwen muziek aan voorbij. Heer-lijk!

Fijne dag peeps!