Laveren, accepteren en doorgaan.

Toen vorige maand de versoepelingen werden aangekondigd ging die blijdschap bij mij gepaard met angst & onzekerheid. Tel daarbij op een stuk lood in de maag, twee handen die mijn hart vasthielden en tegelijkertijd mopperen op ‘die twee op de tv’ waar we al anderhalf jaar naar luisteren om de zoveel weken. En dat alles precies om die ene reden, precies om hetgeen er afgelopen vrijdag gebeurde waar wij als muzikant, artiest, de gehele evenementen branche en de horeca allemaal al weken bang voor waren.

Want de mond is ons weer gesnoerd. De livemuziek en grote evenementen mag niet meer. Welgeteld twee weken mocht het heel even. En daarna ontstonden er troubles. Precies die troubles die ik van heinde en verre, samen met vele anderen al voorzag. Niet begrepen waarom we na 18 maanden leven met strenge regels, ineens zoveel vrijheid kregen. Hoe heerlijk die gedachte ook was, maar toch voelde het niet ok. Van alles weer mogen. Dat kon toch niet lang goed gaan? Hadden we dat niet met kleine stapjes moeten afbouwen? En zo bleek dus ook.

Een klap in het gezicht

Zo krijgen we nogal wat klappen in ons gezicht het afgelopen jaar. De gehele mensheid natuurlijk. Maar op werkgebied vooral eenieder die zich in tijden van Corona in een kwetsbare branche bevinden. En we zijn niet zielig, we gaan immers niet dood en de gezondheid gaat voor alles. Helemaal eens. Maar oprecht gezegd hebbende; toen ik de aankondiging van de versoepelingen per 30 juni hoorde, had ik er niet bepaald een goed gevoel over. Hoe graag ik ook mijn passie weer wilde oppakken en hoe zeer mijn agenda als vanouds weer gevuld werd met de vele aanvragen.

Livemuziek mocht weer. Festivals en evenementen mochten weer. Buiten, met allemaal vooraf een test. Heerlijk idee natuurlijk, maar ik moest wel even resetten.

Vorig jaar maart van een volledige sneltrein met mooie vooruitzichten en een volle agenda, naar een trein die van de een op andere dag geheel tot stilstand kwam.

Overgestapt naar een boemeltreintje waarin we andere werkzaamheden verzetten, die op zijn eigen manier uiteindelijk ook weer een ouderwets hoge snelheid wist te bereiken. Want dat is wel gebleken, de mens vindt gewoon weer andere manieren om zich druk te maken.

En zo ineens belandden we vorige maand in de ouderwetse sneltrein zoals ik vroeger, pre-2020, gewend was, waar ik zo naar verlangde. Heerlijk natuurlijk, want die heb ik ontzettend gemist! Maar dat het zo’n vaart zou nemen vorige maand, vanuit het niets alles ineens weer mogen, dat zag ik even niet aan komen. Dat leek mij veel te voorbarig.

Volle agenda

Klanten die belden voor solo opdrachten, of feesten met mijn duo of de band.

Volop bezig en gaan als een malle. Er was vanuit het niets weer een volle agenda. Om blij van te worden! Maar och, wat hield ik een grote slag om de arm. “Eerst zien, dan geloven” want ik vond het doodeng om me hier met volle overgave weer aan toe te geven. En zo had ik met mezelf afgesproken dat ik het maar per optreden ging bekijken of die ook daadwerkelijk door mocht gaan.

Maar helaas, het gevoel klopte. En vrijdag 9 juli jl. kregen we weer de orders om opnieuw, voor de zoveelste keer, de boekingen te schrappen en onze deuren grotendeels weer te sluiten.

Laveren, accepteren en doorgaan

Voor nu is het dus laveren, accepteren en doorgaan. Livemuziek is voor de grote evenementen voorlopig weer even on-hold. Je zou bijna denken dat je er wel aan gewend raakt. Maar niets is minder waar. Optreden op kermissen, pleinfeesten, grote evenementen. Ik, wij kunnen natuurlijk niet wachten. Wel blij dat de bruiloften en privé feesten nog door mogen gaan. En hopen op het goede voor 13 augustus aanstaande. Hopen dat dan de deuren vooralsnog open mogen.

Maar laten wij daarbij allemaal onze verantwoording nemen. Want juist dat is noodzakelijk om het mogelijk te maken, en zo te houden. Het is aan ons om ervoor te zorgen dat het straks allemaal weer kan.

Dus als jij wilt genieten van die ene coverband of artiest of wat en wie het ook moge zijn op jouw festival of evenement, doe dan wat nodig is.

Dan is hopelijk de livemuziek ook weer snel bij jou.

Fotocredits: Adi Goldstein