Mijn grote idool

Of die fantastische stratenmaker bij je op de hoek, of je eigen geweldige partner. Fan zijn, een idool, het is een breed begrip. Maar laten we het even bij het onderwerp houden; wat is jouw en mijn grote idool in de ‘muziek’?

Dromer

Ik ben een enorme dromer. Het meest dromerige meisje van de klas al vraag je het mijn oud-klasgenootjes. Zelfs met een reünie is het mij gezegd; ‘Ze staat en kijkt er nog net zo dromerig bij als vroeger’. En dat klopt. Vogeltjes kijken buiten vond ik veel leuker als wat de leraar mij in de klas te vertellen had. Wegdromen kon ik goed. Maar het had niets met mijn grote idool te maken. Het wegdromen ging over het navolgen van mijn droom om zangeres en actrice te worden.

De nuchterheid zelve

Wat is een idool en hoe fan moet je zijn om het een idool te noemen? Om ergens zo hysterisch fan van te zijn, daar ben ik dan weer net ietsje te nuchter voor vrees ik. Ik moest er altijd enorm om lachen als ik tijdens concerten van de grootste artiesten de meiden met bosjes achter elkaar flauw zag vallen of begonnen te huilen (Ja, ik weet het, een echte ramptoerist). Sterker nog, ik heb mij ooit eens een keer expres flauw laten vallen tijdens een optreden van de toen zo enorm populaire boyband 4-Fun! De meiden stormden naar voren en schreeuwden het uit van jewelste. Ik moest daar weg want ik werd misselijk van de warmte. Maar ik kon er niet uit. Vastgeklemd in de menigte van op hol geslagen wild.

Toen ik de security allemaal flauwgevallen dames uit het publiek zag trekken, en via die weg werden afgevoerd dacht ik ja, zo kan het natuurlijk ook. En zo geschiedde. Ik liet mij fake flauwvallen en zo vond ook ik mijn weg via het podium naar buiten. Bedankte de beveiliger die mij zo heldhaftig had geholpen. Via de entree liep ik weer naar binnen waar ik in het voorcafé op mijn gemak de avond kon voortzetten in alle ruimte en gezelligheid met mijn vrienden.

Schreeuwen van geluk

Hey, en don’t get me wrong, ik snap die mensen gerust hoor! Natuurlijk ben je blij als je jouw idool EIN-DE-LIJK in levende lijve ziet! Tof voor hun en tof voor ons, want het is leuk vermaak. Zo heb ik meerdere malen langs de zijlijn tijdens concerten om me heen staan kijken hoe de emoties varieerden van schreeuwen van geluk (krijsen), tot huilen, hyperventilatie en flauwvallen. Arme meiden dacht ik dan. Van pure blijdschap verdronken ze helemaal in hun emoties. Ik heb ook mijn idolen. Maar zo intens mezelf erin verloren…nee dat nooit.

Bon Jovi

Alhoewel…terwijl ik dit schrijf betrap ik mij erop dat ik niet helemaal eerlijk ben. Ik was groot fan van Bon Jovi. Nog wel hoor, ik mag graag naar hun muziek luisteren. Maar in mijn uitgaanstijden was dat veel meer aanwezig. Het heeft toen jaren geduurd dat ze naar Nederland kwamen en ik wilde zo graag naar een concert van ze. Dus toen ze eenmaal kwamen ben ik bij aanvang van de show wel heel even gaan zitten met een tienie beetje water in mijn ogen van geluk. Eventjes, een paar seconden. Want het was toch wel heel tof om dit nu eindelijk mee te maken. Daarna weer snel verder met dansen en meezingen. Dus ja, i get it hoor. Echt.

Posters in de slaapkamer

Wel heb ik altijd gedacht dat ik met Luke Perry of Johnny Depp zou gaan trouwen. Ik was er heilig van overtuigd. Dat was wel een beetje hysterisch geef ik toe. Een van mijn beste vriendinnen begrijpt dit. Die had last van hetzelfde syndroom. Als echte meisjes zwijmelden we weg bij ze. En natuurlijk kocht ik elke week de Hitkrant en hingen er posters in mijn slaapkamer. Laten we wel wezen.

De foute nineties

Mijn tienerjaren liggen in de jaren negentig. De foute nineties zoals ze het in de volksmond vaak noemen. Fout, wat is fout? Als je het nu terugluistert dan hebben veel hits uit dit tijd wel een foute sound, maar ik zou willen dat ik het geschreven had. Velen die er een leuke boterham van konden kopen. Mijn persoontje hoort bij de eurodance generatie. Elke week los in de discotheek op muziek van 2 Unlimited, 2 brothers on the 4th Floor, Captain Jack, T-Spoon, Vengaboys en Twenty 4 Seven etc etc.

Maar het waren niet mijn idolen. Wat dat betreft liggen mijn muziekvoorkeuren niet in de jaren 90. Voor zij die mij kennen en andere blogs hebben gelezen zullen weten dat je dan echt naar de ’60’s, ’70’s & ’80’s moet.

Mijn grote idool

Als je mij vraagt ‘wie is jouw grootste idool’? Dan kan ik niet een iemand noemen. Dat zijn er meerderen. Ik zie het meer als voorbeelden. Mijn idolen zijn mijn voorbeelden. Abba vind ik te gek! Veel van geleerd. Evenals Tina Turner, Norah Jones, Janis Joplin, The Rolling Stones, The Eagles, Lady Gaga, Adele, U2 en nog tig anderen. Teveel om op te noemen. Elke band, artiest waar ik graag naar luister leer ik van en haal ik inspiratie uit.

Live concerten

Naar concerten toe gaan, heerlijk. Je mag me er elke week heen sturen. Zeker geen straf. Maar laat mij maar lekker op mijn gemakje met een beetje ruimte om me heen genieten. Klinkt misschien saai of simpel, maar begrijp me niet verkeerd hoor. Ik kan als een malle uit mijn stekker gaan op zo’n avond. Keihard meezingen en dansen.

Wie weet, misschien doe ik ook nog eens een keer zo hysterisch mee.

Fotocredits: Thijs van Leur – Unsplash