Vakantiemuziek

Mijn vader had een mix van Doe Maar, Klein Orkest, blues & soul. Mijn moeder had de hits van toen zoals die van Bruce Springsteen, The Eagles, Pia Zandaro. Mijn zus had Madonna, George Michael en Michael Jackson en ik weet alleen nog dat ik de Lambada, Never gonna give you up en Dr. Beat op mijn bandje had staan.

Vakantiemuziek

Aan het begin van de reis werd dan gevraagd wie als eerste wilde. Mijn ouders speelden altijd mee dat zij ook als eerste wilden, of misschien was dat ook wel echt zo. Als we er niet uitkwamen dan grabbelde pap en wij gedroegen ons dan zwaar teleurgesteld als één van hun bandjes eerst mocht. Maar stiekem vond ik die van hen eigenlijk veel leuker.

Urenlang zongen we mee met de liedjes die ik tot op de dag van vandaag nog allemaal kan meezingen.
Voor de mensen die niet (meer) weten hoe een cassettebandje werkte; je kon geen nummer ‘skippen’. De volgorde was de volgorde en dat maakt dat ik steevast na ‘Moonlight shadow’ nog steeds de beginklanken van ‘Right next door’ hoor, want dat hoort daarna te komen.

Walkman

In de zomer werkte ik altijd hard. Ik spaarde eigenlijk altijd voor de vakantie, op één keer na. Toen wilde ik zo graag een walkman. Ik kan me het gevoel nog herinneren dat ik eindelijk het geld bij elkaar had. Ik had alleen niet veel geld voor nieuwe bandjes. Zo zat ik een keer op de fiets met weer hetzelfde liedje en wenste dat ik op de een of andere manier een nieuw bandje zou krijgen.

Na een paar honderd meter zag ik iets schitteren in de berm. Het was een cassettebandje!! Wat een magie. Er stond niets opgeschreven, geen naam, maar ook geen artiest. Dat was voor mij voldoende om te besluiten dat ik deze zou houden. Want ik had het gewenst en er stond geen naam op. Vol spanning deed ik deze in mijn walk-man. Wou zou er opstaan? Het bleek het album Purple Rain van Prince te zijn. Daar is mijn liefde voor zijn muziek begonnen en stond ik zo’n tien jaar later vooraan bij zijn concert!

Guilty pleasure

Ook het zelf opnemen van de cassettebandjes was een grote hobby van mij. Daar zat ik ieder weekend in opperste concentratie de Top 40 te luisteren en te wachten tot je favoriete nummer kwam. Dan gefocust opnemen en het uitschreeuwen als de DJ er doorheen ging praten. Cassettebandjes waren wat dat betreft het toppunt van geduld hebben. Iets wat we nu met zijn allen missen. Wat dat betreft zouden we massaal terug moeten gaan naar het gebruik van de cassettebandjes.

Ze leren ons dat er soms een nummer komt in je leven waar je niet op zit te wachten, waar je even doorheen moet, om weer tot jouw favoriete muziek te komen. En soms helpt het ook om iets waar je aanvankelijk niets mee hebt, juist te omarmen en het mee te zingen uit volle borst. Zo vond ik als kind Dokter Bernhard echt vre-se-lijk, tot ik besloot om nog dramatischer dan Bonnie mee te zingen. En nu? Nu is het mijn all-time favourite quilty pleasure.

Vergeet dat guilty trouwens maar, ik voel me er niet eens schuldig over. 😊

Photocredits: Florian Schmetz